O Forno de Zarracós

Mantiña unha actividade constante e era un punto de encontro para a veciñanza

O Forno de Zarracós

Para o uso do forno existían “tandas” ou quendas, así o que quentaba de primeiro nunha quenda na seguinte requentaba, é dicir, era o segundo. Isto facíase por que o forno de Zarracós era moi grande e consumía moita leña para poder caldealo, por iso o primeiro que cocía empregaba moita máis leña que os seguintes para quentar o forno.

Estas quendas tiñan unha duración duns 15 días, xa que vivía moita xente no pobo e en quendas de menor tempo, por exemplo dunha semana, non lle daba tempo a cocer a todos os veciños que o necesitaban. Tal era a necesidade, que incluso a brasa e cinsas de cocer se levaban para a casa, en algunhas ocasións para quentar o braseiro e noutras simplemente para estercar as terrras.

Naqueles tempos o forno mantiña unha actividade constante, tanto é así, que apenas se deixaba arrefriar e cocíase todos os días nel, sendo un punto de encontro importante para tódolos veciños que as noites se reunían para estar ao carón do lume nos fríos invernos ou simplemente para falar e votar unhas canterías.

01 de Maio do 2013




Destacamos